Και τώρα, πρέπει να βρω δυο λόγια να σας πω… και δεν τις βρίσκω έτοιμες τις λέξεις, πρέπει να τις φτιάξω όλες μόνη μου και τις να βάλω σε μία σειρά και να μιλήσω για το πιο δύσκολο, μεγάλο και μαγικό ταξίδι της ζωής μου.
Ένα ταξίδι που τελείωσε μετά από 885 μέρες (2 χρόνια δηλαδή και 5 μήνες ή αλλιώς 29 μήνες περίπου).
Η εμπειρία μας στον θηλασμό
Δεν μπορώ να μιλήσω για τον αποθηλασμό μας, χωρίς να κάνω αναφορά στην εμπειρία του θηλασμού μας. Ήμουν από τις τυχερές θα έλεγα, αφού το Αναστασάκι, κατάφερε και θήλασε απευθείας, μετά τη γέννησή της, όταν η μαία μου, την έβαλε πάνω στο στήθος. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε για μένα ένα πρωτόγνωρο ταξίδι, άλλοι το λένε μαγικό… Η μαγεία, αν ρωτάς εμένα, έχει να κάνει με αυτό που κατάφερε να κάνει το σώμα μου: να δημιουργήσει έναν άνθρωπο από το μηδέν, να τον μεγαλώσει, να τον γεννήσει και να συνεχίζει να δημιουργεί τροφή για να τον θρέψει και να τον μεγαλώσει! Συναρπαστικό και συνάμα αγχωτικό. Άρχισαν οι αξημέρωτες νύχτες, τα πειράματα για να βρω την πιο βολική στάση, κάπως έτσι ανακάλυψα την ξαπλωτή θέση, που άρχισε να δουλεύει για μας και κάπως έτσι, κατάφερνα να ξεκουράζομαι λιγάκι και να κοιμάμαι, μιας και ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να καταφέρω να ακουμπήσω το Αναστασάκι στην κούνια της και να μην ξυπνήσει! Επιζητούσε την επαφή, την αγκαλιά και αυτό κάναμε. Όσο δύσκολο και αν ήταν. Και ήταν πολύ δύσκολο…
Για δύο μήνες δωμάτιό μου ήταν η κρεβατοκάμαρα. Είχα πάρει βιβλία, λάπτοπ, εκεί έτρωγα εκεί ξυπνούσα, εκεί περνούσα τη μέρα μου. Περπατούσα και λιγάκι και της μιλούσα και της έδειχνα τα δωμάτια και τα έπιπλα όταν έμενε για λίγο ξύπνια, χωρίς να θηλάζει αλλά η βάση μου, παρέμενε η κρεβατοκάμαρα. Μάρσιπο ο παιδίατρος που είχαμε τότε μου είχε πει να μην χρησιμοποιώ και να έχω μόνο sling ή το ύφασμα στο οποίο τυλίγεις εσύ το μωρό επάνω σου. Τα πήρα και τα δύο… πραγματικά, ειδικά το μονοκόμματο ύφασμα, που τυλίγεις το μωρό, wrap αν θυμάμαι καλά λέγεται, μέχρι να καταλάβω πως δένεται, μου φάνηκε πως πέρασαν αιώνες, όταν τελικά τα κατάφερα, ένιωθα πως είναι πολύ χαλαρό και κρατούσα παράλληλα με τα χέρια το μωρό και όταν δοκίμασα ένα άλλο, πιο σταθερό πανί και δοκίμασα να τη βάλω, έκλαιγε σα να της κάνω το χειρότερο κακό! Άρα τι μας έμεινε; Αγκαλιά, κρεβάτι και φυσικά… συγκοίμηση. Και ατελείωτη μοναξιά… (Παρόλα αυτά, αν έχετε πολύ βρεφάκι, ψάξτε για μάρσιπο καλό, κατάλληλο και εργονομικό και ρωτήστε τον παιδίατρό σας, αργότερα είδα πως υπήρχαν πολύ καλύτεροι από τις δικές μου επιλογές)
Να θυμίσω πως όλα αυτά συνέβαιναν Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2021, σε καθεστώς κορονοϊού, καραντίνας και φόβου της επαφής με ανθρώπους… άρα… μόνη, με ένα μωρό, τελείως άμαθη και χωρίς βοήθεια, μέχρι αργά το απόγευμα, όπου γυρνούσε ο μπαμπάς μας. Ο οποίος σημειωτέον, χρειάστηκε φυσιοθεραπείες, γιατί πάντα προσπαθούσε να βοηθήσει και να την κοιμίσει αλλά φυσικά ούτε αυτός μπορούσε να την αφήσει από την αγκαλιά του και έτσι κοιμόταν καθιστός, σαν ξαπλωτό αγγλικό L.
Μέσα σε αυτή τη μοναξιά, μάθαινα το μωρό μου, μάθαινα τον εαυτό μου και τα όριά μου. Κι εκεί που θεωρούσα πως έχω μάθει τα κόλπα και τα “κουμπιά της”, ερχόταν ένα αναπτυξιακό άλμα και τα άλλαζε όλα. Ευτυχώς, είχαμε την τύχη να μην περάσουμε κολικούς. Παρόλα αυτά, για πάνω από 1,5 χρόνο και παραπάνω, τον συνεχόμενο ύπνο τον είχαμε ξεχάσει. Και αυτό είναι ένα θέμα που συμβαίνει γενικά, πολλές φορές στα παιδάκια που θηλάζουν και δυστυχώς, κανείς δεν μας προετοιμάζει για αυτό. Υπάρχει μία τάση να μας ενημερώνουν, και με το παραπάνω, για όλα τα οφέλη του θηλασμού, να μας λένε ακόμη και το πόσες θερμίδες καταναλώνουμε σε κάθε θηλασμό (άλλο άγχος και αυτό, που έμμεσα μας προκαλείται, για να χάσουμε βάρος μετά τη γέννα και μπορεί να σε κάνει να αναρωτηθείς, μέσα σε όλα τα προβλήματά σου, “μα θηλάζω όλη μέρα, γιατί δεν χάνω γραμμάριο;) αλλά ξεχνούν να μας πουν για τις κατακρατήσεις που κάνει το σώμα μας για να έχει πάντα γάλα, τον συνεχόμενο ύπνο που πιθανόν να αποχαιρετήσουμε, το γεγονός πως πρακτικά, δεν μπορούμε να πάρουμε βοήθεια από κανέναν για να ξεκουραστούμε εφόσον η σίτιση ενός πλάσματος εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς, το άγχος που θα έχουμε για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα σκεφτούμε ακόμη για να μην επηρεάσει την ποιότητα από το γάλα μας…
Αναφέρεται παντού αυτό το υπέροχο και μαγικό δέσιμο που θα δημιουργήσεις με το παιδί σου αλλά χωρίς να σου τονίζουν την λέξη ΔΕΣΙΜΟ! Και μην παρεξηγηθώ, δεν θα άλλαζα τίποτα στο ταξίδι του θηλασμού μας, δεν θα θήλαζα ούτε μία μέρα λιγότερη! Από επιλογή μου δεν έδωσα ξένο γάλα, έστω σα συμπλήρωμα, για να μπορεί να την ταΐζει και κάποιος άλλος, από επιλογή δεν έβγαλα δικό μου γάλα με το θήλαστρο για να πίνει με μπιμπερό, αλλά θεωρώ, πως θα ήμουν πιο ήρεμη αν κάποιος με είχε ενημερώσει για όλο το πακέτο και όχι μόνο για τα αδιαμφησβήτητα οφέλη του αποκλειστικού θηλασμού! Τα οποία είναι ναι, αδιαμφησβήτητα! Υπήρχαν στιγμές, που ένιωθα πως έχω μαγικές δυνάμεις!
Για να κλείσω αυτό το κομμάτι, θέλω να πω πως είτε θηλάζεις, είτε δίνεις ξένο γάλα, είτε κάνεις μεικτή διατροφή, με το μωράκι σου θα δεθείς, θα έχετε μία άρρηκτη σχέση και φυσικά θα μεγαλώσει και θα αναπτυχθεί. Η κάθε δυάδα, μαμά και παιδί, κάνει ό,τι ταιριάζει περισσότερο σε αυτή και σε καμία περίπτωση δεν κάνει εμένα καλύτερη μαμά, το γεγονός πως θήλασα αποκλειστικά για 29 μήνες, από μία μαμά που έδωσε εξ αρχής γάλα ξένο! Ο μόνος λόγος συγγραφής αυτού του άρθρου είναι για να μοιραστώ τη δική μας εμπειρία.
Στον δρόμο προς τον αποθηλασμό
Συνοψίζοντας, μέχρι πέρσυ το καλοκαίρι, δηλαδή μέχρι 18 μηνών, θηλάζαμε κατά απαίτηση. Σε γενικές γραμμές… το πρωί όταν ξυπνούσε, πριν πάμε στην παιδική χαρά, μετά την παιδική χαρά, το μεσημέρι για να κοιμηθεί, ενδιάμεσα στις μεσημεριανές αφυπνίσεις, όταν ξυπνούσε το απόγευμα, μετά την απογευματινή βόλτα, πριν τον βραδινό ύπνο και φυσικά στις ενδιάμεσες αφυπνίσεις. Θηλάζαμε επίσης κάθε φορά που χτυπούσε, πονούσε, αναστατωνόταν. Θηλάζαμε λοιπόν, με μία φράση: όλη την ώρα. Μετά από 18 μήνες, προφανώς με είχε κουράσει και ήθελα να το μειώσω, να αρχίσω να κοιμάμαι και λίγο αλλά ήταν αδύνατον, καθώς το περασμένο καλοκαίρι έβγαζε κυνόδοντες το Αναστασάκι. Είχε πέσει με τα μούτρα στο στήθος, ένα παραπάνω από πριν και αποφάσισα να κάνω λίγο ακόμη υπομονή. Βγήκαν λοιπόν οι κυνόδοντες μέχρι τον Σεπτέμβριο και σιγά σιγά, άρχισαν να γίνονται τα πράγματα από μόνα τους.
Χοντρικά, φτάσαμε να θηλάζουμε το πρωί, το μεσημέρι, με ενδιάμεσα αν είχε αφυπνίσεις, μόλις ξυπνούσε από τον μεσημεριανό ύπνο, πριν τον βραδινό ύπνο και φυσικά… όλο το βράδυ! Το πρώτο πράγμα που είχα ανάγκη, λοιπόν, ήταν να κοιμηθώ!
Επιχείρηση ύπνος
Αυτό είναι ένα κομμάτι πολύ ευαίσθητο και για μένα και για πολλές μαμάδες και οικογένειες, το ξέρω! Από την έλλειψη ύπνου μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου, το μυαλό σου! Υπήρχαν μέρες που είχαμε αφυπνίσεις κάθε μισή ώρα, που το στήθος μου πονούσε, που δεν το ένιωθα δικό μου, που άνοιγα το instagram και διάβαζα για χαρούμενες μαμάδες με μωρά που κοιμούνται 12 ώρες σερί κι όλο αυτό, μου δημιουργούσε τρομερή πίεση και εκνευρισμό. 4 μηνών, έκανα σεμινάριο για τον ύπνο, τελείως αποτυχημένο! 8 μηνών πλήρωσα ακριβά για συνεδρίες με σύμβουλο ύπνου και φτάσαμε σε σημείο να μου γίνει ο ύπνος έμμονη ιδέα και να έχω λίστες για όλα: να τρέξουμε να βγούμε έξω το πρωί, πριν τις 12, να κάνω ρουτίνα ύπνου, να έχω φως, να μην έχω φως, φτάσαμε σε σημείο να ξυπνάμε 5 το πρωί, για να ανοίγουμε τα παντζούρια και να ξυπνάει με φυσικό φως. Και όλα αυτά, για να ρυθμίσω κάτι, το οποίο εγώ κατάλαβα πως το κάθε παιδάκι θα ρυθμίσει μόνο του, όταν είναι έτοιμο! Όταν το κατάλαβα αυτό, χαλάρωσα! Φρόντισα να έχουμε μία ρουτίνα για τον βραδινό ύπνο, να βγαίνουμε έξω όσο μπορούμε και όταν μπορούμε και ως εκεί! Παρόλα αυτά, αν με ρωτήσεις αν άξιζε τελικά η σύμβουλος ύπνου, θα σου πω πως ναι!!! Για δύο λόγους!!!
Πρώτον, ήταν η ψυχολόγος μου, με διαβεβαίωνε πως η αγάπη και η αγκαλιά είναι ο μόνος δρόμος, μου παρέθετε έρευνες για να μου εξηγήσει πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει η μέθοδος cry out, στα ελληνικά κομίσου παιδί μου, δηλαδή αυτή που αφήνεις το παιδί να κλαίει το βράδυ, χωρίς παρηγοριά, και χρονομετράς σε πόση ώρα “πρέπει” να πας για να το αγκαλιάσεις. Και ναι, η καρδιά μου, η προσωπική μου έρευνα, έλεγε πως δεν υπάρχει περίπτωση να υποβάλλω το παιδί μου σε κάτι τέτοιο αλλά είχα ανάγκη να το ακούσω και από κάποιον “ειδικό”. Το είχα ανάγκη να το ακούσω, κάτι πρωινά, που έπαιρνα παυσίπονα για τον πονοκέφαλο από την αϋπνία και παράλληλα, “φίλες” μου λέγαν, κάνε “κοιμίσου παιδί” μου, να σωθείς, τι κάθεσαι και παιδεύεσαι!
Ο δεύτερος λόγος, ήταν η παρότρυνσή της να πάρω νωρίτερα κρεβάτι χαμηλό, τύπου Μοντεσσόρι και να κάνουμε όλη τη ρουτίνα και διαδικασία του ύπνου εκεί. Έτσι και έκανα και ήταν από τις πιο σωστές μας αποφάσεις! Πήραμε λοιπόν ένα οικονομικό κρεβάτι, ένα καλό στρώμα και βάλαμε ακόμη ένα στρώμα, κολλητά στο κρεβάτι της. Μέσα στην ημέρα καθόμασταν στο κρεβάτι της και παίζαμε και το βράδυ, μετά το μπανάκι και τις πιτζάμες, καθόμασταν και διαβάζαμε παραμύθια, ξαπλώναμε, θήλαζε, κοιμόταν και σηκωνόμουν. Μέχρι να πάμε κι εμείς για ύπνο, την παρακολουθούσαμε από την κάμερα και όταν ήταν η ώρα μας, ξάπλωνε ο μπαμπάς της, στο στρώμα δίπλα της. Τις περισσότερες φορές, κατάφερνε και στην πρώτη αφύπνιση, να την κοιμίσει ξανά. Κατά τις 3-4 το πρωί, πήγαινα εγώ κι έτσι κοιμόμασταν. Αυτό το κάναμε μέχρι τους 12 μήνες. Πάνω στον χρόνο, αρχίσαμε να την αφήνουμε μόνη και γω να κοιμάμαι με αγκαλιά την κάμερα, φυσικά. Όταν ξυπνούσε, πηγαίναμε πότε ο ένας και πότε ο άλλος και αποκοιμιόμασταν μαζί της.
Κάπως έτσι, φτάσαμε λοιπόν, 20 μηνών, στο βράδυ όπου της είπα πως το νταντό (έτσι αποκαλεί το στήθος και το περιεχόμενό του), θα κοιμάται και αυτό το βράδυ μαζί της και θα ξυπνάει το πρωί. Θα πίνουμε γάλα για να κοιμηθούμε και ξανά θα πίνουμε το πρωί. Της εξήγησα πως αν ξυπνήσει το βράδυ και χρειαστεί κάτι, θα είναι ο μπαμπάς κι εγώ θα κοιμάμαι, γιατί είμαι πάρα πολύ κουρασμένη και πρέπει να κοιμηθώ. Να τονίσω πως αυτό έγινε σε μια περίοδο που ήταν ήρεμη, χωρίς να την στρεσάρει κάποιο θέμα, χωρίς καμία αλλαγή στη ζωή της. Φυσικά, ωραία η θεωρία, αλλά στην πράξη είναι λίγο πιο δύσκολο. Δεν θα σας κρύψω πως ήταν ζόρικα τα 3 πρώτα βράδια, όμως ο μπαμπάς της τα κατάφερνε και την ηρεμούσε σε 5-10 λεπτά το πολύ! Σε αυτό βοήθησε πολύ η μεταξύ τους σχέση και το γεγονός πως από την αρχή της ζωής της, ήταν πάντα ενεργός και προσπαθούσε να την κοιμίζει και ο ίδιος. Ο λόγος που αποφάσισα να μην πηγαίνω εγώ στις αφυπνίσεις της ήταν όχι προφανώς για να κοιμηθώ, αν και πολύ το είχα ανάγκη, αλλά γιατί έκρινα πως θα της ήταν πολύ πιο δύσκολο να πάω εγώ αλλά να μην της δώσω στήθος, όπως είχε μάθει να κάνουμε για 20 μήνες. Εννοείται, όταν ξυπνούσε και την άκουγα να κλαίει, ήμουν με το ρολόι στο χέρι και έλεγα στον εαυτό μου, αν θα κλάψει πάνω από 7 λεπτά, θα πας τρέχοντας. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε.
Κάπως έτσι, πέρασε η πρώτη εβδομάδα. Και ενώ τα πηγαίναμε πολύ καλά, και κοιμόμουν πολύ ωραία το βράδυ, ο μπαμπάς μας, αρρώστησε. Έτσι, σε μία βραδινή αφύπνιση, χρειάστηκε να πάω εγώ. Και φυσικά, ζήτησε να πιει γάλα, παρόλο που για μία βδομάδα, δεν έπινε. Της επανέλαβα, ξέροντας το τι θα ακολουθήσει, πως “αγάπη μου, το νταντό κοιμάται, θα πιούμε γάλα το πρωί”. Φυσικά, έγινε πανικός. Έμεινα σταθερή, όσο δύσκολο και να ήταν. Με ψυχραιμία, της θύμιζα πως μπορεί το νταντό να κοιμάται, αλλά η αγκαλιά μου είναι εκεί, για όποτε νιώσει έτοιμη να με αφήσει να την πάρω. Χρειάστηκε μισή ώρα περίπου, που φάνηκε αιώνας. Αλλά τα καταφέραμε! Κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου! Και ένιωσα τόσο δυνατή! Την επόμενη φορά, τα καταφέραμε σε πολύ λιγότερο χρόνο και με λιγότερα δάκρυα. Κάπως έτσι, μετά από ένα μήνα, θήλαζε πριν τον ύπνο και έβγαινε από το στήθος. Λέγαμε καληνύχτα στο νταντό και κοιμόμασταν με τραγούδια, ιστορίες και χαδάκια. Το έκανε μόνη της αυτό, χωρίς να γίνει κάποια προσπάθεια από μένα! Κι έτσι, αποσυνδέθηκε ο βραδινός ύπνος, από τον θηλασμό. Παράλληλα, δημιούργησε μία νέα συνήθεια, που της την επέτρεψα: να αγκαλιάζει και να χαϊδεύει το στήθος.
Μετά από δύο μήνες, χωρίς βραδινούς θηλασμούς, και χωρίς κλάματα είχαμε φτάσει στο σημείο, να έχουμε τρεις θηλασμούς: πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Αποφάσισα, λοιπόν, πως είναι η ώρα να κόψουμε άλλον ένα: τον πρωινό. Της το είπα από το βράδυ, πως θα πίνουμε γάλα μόνο το μεσημέρι και το βράδυ και το πρωί απλά θα χαϊδεύουμε το νταντό. Ωστόσο, ο πρωινός θηλασμός, φάνηκε να είναι από τους πιο δύσκολους. Και κάπου εδώ, μας βοήθησε το αγαπημένο μας παγουράκι, το οποίο έχει βαρίδι και της επέτρεπε να πίνει και στο κρεβάτι, όταν ξυπνούσε και να χαϊδεύει και παράλληλα το στήθος μου. Χρειάστηκε αρκετός καιρός και υπομονή για να συνηθίσει αυτή τη νέα κατάσταση. Υπήρχαν εξάρσεις και υφέσεις. Μπορεί για παράδειγμα έναν μήνα να ξυπνούσε, χωρίς να ζητήσει καθόλου να θηλάσει και ξαφνικά να ζητούσε και να γινόταν πανικός. Εγώ, παρέμενα σταθερή, χωρίς πισωγυρίσματα. Επομένως, της έδωσα περισσότερο χρόνο στη νέα αυτή κατάσταση.
Φτάσαμε λοιπόν, μετά από 3 μήνες, μετά το περασμένο Πάσχα, να δοκιμάσω να της πω, πως θα κοιμόμαστε πλέον για βράδυ, χωρίς να πίνουμε νταντό. Θα έχουμε το αγαπημένο μας παγούρι, θα ξαπλώσουμε, θα χαϊδευτούμε, θα πούμε παραμύθια και ιστορίες και νταντό θα πίνουμε μόνο το μεσημέρι. Περίμενα φασαρία για την διακοπή του βραδινού θηλασμού, δεν θα σας το κρύψω!! Εξεπλάγην ευχάριστα, όταν μου πε: “Πάμε να κοιμηθούμε και να χαϊδέψω το νταντό σου;” Κι έτσι κι έγινε! Και ο βραδινός θηλασμός, αποδείχθηκε ο πιο εύκολος στη διακοπή. Ο πιο ανώδυνος, ίσως έπιασε τόπο η δουλειά που κάναμε ένα εξάμηνο.
Φτάσαμε λοιπόν, 27 μηνών και μας είχε μείνει ο μεσημεριανός θηλασμός. Ο οποίος άρχισε να φθίνει από μόνος του. Γιατί αυτό; Γιατί άρχισε σιγά σιγά, να μην κοιμάται τα μεσημέρια. Στην αρχή, για να μην της φανεί απότομο, είτε κοιμόταν είτε όχι, την άφηνα να θηλάσει. Μέσα στο πέρασμα του πρώτου μήνα, άρχισα να της λέω, πως θα πίνει λίγο γάλα και μετά, θα χαϊδεύει πάλι για να κοιμηθεί. Σιγά σιγά, άρχισαν να έρχονται μέρες, που έκανε skip τον μεσημεριανό ύπνο και έτσι και τον θηλασμό. Και ήρθε το καλοκαιράκι… και άρχισε να κοιμάται όλο και λιγότερα μεσημέρια άρα και να περνούν μέρες χωρίς να θηλάζει. Και πήγαμε διακοπές… και θήλασε δυο μεσημέρια και μετά καθόλου. Και πέρασε μία βδομάδα, χωρίς να ζητήσει καν. Ζητούσε απλά να ξαπλώσει πάνω του, να το χαϊδέψει, να το φιλήσει. Την άφησα…
Και πέρασαν δέκα μέρες, ένας μήνας, τέσσερις μήνες…
Αποθηλάσαμε! Τα καταφέραμε, μας πήρε εννιά μήνες, σταδιακά, ένα βήμα τη φορά. Δεν ήταν αυθόρμητος, ήταν σταδιακός και καθοδηγούμενος από μένα. Γιατί πολύ απλά, είχα κουραστεί και δεν άντεχα άλλο. Μου έφερνε εκνευρισμό πολλές φορές και δεν το ήθελα οπότε ένιωσα πως είχε ρθει η στιγμή για μας, να αρχίσουμε να μπαίνουμε σε διαδικασία αποθηλασμού.
Αν μου λείπει; Δεν μου λείπει. Δεν αλλάζει η σχέση σου με το παιδί, δεν χάνεται το δέσιμο επειδή αποθήλασες. Δεν είσαι το αγαπημένο του; πρόσωπο, επειδή αποθήλασες. Δεν χάνεις τις μαγικές σου δυνάμεις, να παρηγορείς τον πόνο τους επειδή αποθηλάσατε. Η αγκαλιά σου θα παραμείνει το πιο ζεστό και ασφαλές καταφύγιο, είτε βγάζεις γάλα είτε δεν βγάζεις!
Αν της λείπει; Μπορεί… έχει ακόμη μία ιδιαίτερη σχέση με το στήθος, παραμένει το νταντό της. Θέλει να κοιμάται χαϊδεύοντάς το, όταν το βλέπει, του μιλάει και θέλει να το χαιρετάει, με ένα φιλί! Το επιτρέπω, νιώθω την ανάγκη της και τη σέβομαι. Βάζω όρια όμως, χαϊδεύουμε χωρίς να τσιμπάμε, δεν κάνουμε ραδιόφωνο κλπ. Παρατηρώ, πως όσο περνάει ο καιρός, μειώνεται και αυτό!
Αν είστε σε διαδικασία αποθηλασμού ή σκέψης προς αποθηλασμό, δύο πράγματα θέλω να κρατήσετε: το πρώτο είναι, να πάρετε βοήθεια, αν μπορείτε! Μπαμπάς, γιαγιά… βοήθεια, ένας άνθρωπος με τον οποίο νιώθεις και συ και το παιδί άνεση και ασφάλεια. Το δεύτερο είναι, πως το παιδί, που έχει μάθει να θηλάζει όσο θέλει και όποτε θέλει, όταν θα του πείτε το πρώτο όχι, είναι πολύ πιθανόν να νιώσει ακυρωμένο, σοκαρισμένο. Να εκδηλώσει αρνητικά συναισθήματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Οφείλουμε να είμαστε εκεί, όσο δύσκολο και να ναι. Με υπομονή και σταθερότητα. Να τονίζουμε και να υπενθυμίζουμε πως η αγκαλιά μας είναι εκεί για αυτά, η αγάπη μας το ίδιο. Να είμαστε εκεί, σε μία ακρούλα, ακόμη κι αν αυτό μας διώχνει, γιατί είναι θυμωμένο και απογοητευμένο.
Θα περάσει και αυτό…
Σ’ αγαπώ.
